Sim-racen is de laatste jaren erg populair geworden, vooral door de komst van krachtige en relatief betaalbare producten. Tegenwoordig kun je letterlijk een supermarkt binnenlopen, een Logitech of Thrustmaster bundel pakken, deze op een tafel of bureau zetten en gaan sim-racen.

Toegegeven, de meeslepende ervaring zal verwateren, maar voor de gemiddelde gamer die gewoon wil genieten van Forza Horizon 5 en de prachtige Mexicaanse landschappen, is het meer dan genoeg. Voor degenen die de sensaties van een racewagen in hun woonkamer willen reproduceren, is het een ander verhaal.

Allereerst de uitrusting. Je schakelt over van een riem- of tandwielaangedreven achtervork naar een Direct Drive achtervork. De pedalen gaan van veerbelast naar Load Cell. En dat geldt voor praktisch alle andere randapparatuur en accessoires voor sim-racen, en niet te vergeten de cockpit.

Ah, de beroemde cockpit, of rig voor zijn vrienden. Het is een belangrijk element in sim-racing, vooral voor de onderdompeling in races. Het is de structuur die alle raceapparatuur herbergt en realisme, onderdompeling en stabiliteit biedt. Er zijn echter verschillende soorten chassis op de markt: standaards, inklapbare cockpits, chassis met buizen en aluminium profielen. Elk chassis heeft zijn voor- en nadelen, en in wat volgt gaan we ons richten op twee uitdagers: het aluminium chassis en het buizenchassis.

Buisframes – waar eenvoud en budget samenkomen

Laten we beginnen met cockpits van buizen. Zoals hun naam al doet vermoeden, zijn ze gemaakt van stalen buizen met verschillende diameters, afhankelijk van het model en het merk. Meestal is de diameter van de buizen 50 mm voor de populairste modellen, wat een goed compromis biedt tussen sterkte, lichtheid en budget.

Deze chassis zijn gemakkelijker te monteren, omdat de structuur identiek is voor het model in kwestie. Zie een buizenchassis als confectiekleding: het is min of meer standaard in het hele assortiment, met hier en daar wat extra accessoires.

Op een buisvormige kuip vind je een bracket voor het crankstel, de achtervork, het zadel met schuif, en ook voor het beeldscherm, de versnellingspook, het dashboard, etc. Het hangt allemaal af van het merk en model in kwestie. Het hangt allemaal af van het merk en model in kwestie.

De voordelen van buisvormige

Allereerst de prijs. Buizenchassis zijn over het algemeen minder duur dan hun tegenhangers met aluminium profiel, hoewel sommige modellen meer dan € 1.000 kosten als ze de juiste opties hebben. Maar over het algemeen zijn buizenframes goedkoper vanwege hun eenvoud in ontwerp en structuur.

Dan is er nog het montagegemak. Meestal, en dit geldt voor 95% van de gevallen, worden buisconstructies geleverd met… buizen die je in elkaar moet zetten met behulp van een gemakkelijk te lezen installatiegids. Dit is zowel een voordeel als een nadeel, want alle buisconstructies zijn min of meer hetzelfde qua structuur.

En tot slot, de stijl. Chassis zoals sommige van de PlaySeat zijn werkelijk prachtig, vooral die welke zijn ontworpen voor de Formule 1. Tussen het ontwerp, de kleur, het zadel en vooral het gevoel in een kooi te zitten, zullen buizen altijd een plekje in mijn hart houden.

De nadelen van buisvormige

In deze wereld is niets perfect en tubulars vormen geen uitzondering op de regel. Allereerst de stijfheid. Het is waar dat buisvormige cockpits stijf zijn, vooral de topmodellen, maar je hebt nog steeds wat speling. Dat is inherent aan het ontwerp en je kunt er niets aan doen.

Dan zijn er nog de limieten voor sim-race-randapparatuur, of het nu gaat om Direct Drive-bases of crankstellen. Je hebt altijd maximale waarden voor deze twee onderdelen van raceapparatuur, ook al is het waar dat tubulaire pre-mium modellen een Fanatec Podium DD2 en zijn 25 nm koppel aankunnen.

Tot slot het belangrijkste element: maatwerk. Meestal word je beperkt door de accessoires die de fabrikant van het buizenframe levert. Als de fabrikant bijvoorbeeld geen versnellingspookhouder aanbiedt, kun je daar niets aan doen.

Aluminium chassis – de sleutelwoorden zijn stijfheid en maatwerk

We gaan nu verder met de aluminium profielframes. Deze zijn gebaseerd op een structuur met aluminium staven van verschillende lengtes en breedtes, met rails aan alle 4 zijden van de buis. Deze rails worden gebruikt voor accessoires of steunen om het chassis aan te passen.

Cockpits met aluminium profielen zijn erg populair in sim-racing, vooral voor topklasse configuraties. Ze bieden een zeer hoog niveau van aanpassing van accessoires, met beugels die je letterlijk overal kunt monteren. Maar dit is veel duurder dan hun buisvormige tegenhangers.

De voordelen van het aluminium profiel

Het draait natuurlijk allemaal om maatwerk. Je kunt een chassis krijgen dat helemaal aan jouw wensen voldoet, en niet noodzakelijkerwijs met accessoires en steunen van hetzelfde merk. Aangezien aluminium buizen standaard zijn, in ieder geval qua vorm, kun je de basisstructuur van het ene merk krijgen en accessoires zoals extra steunen van een ander merk. Er zijn vrijwel geen grenzen aan je verbeelding, behalve misschien je bankier die alles tegenhoudt als je rood staat.

Een ander voordeel is de stevigheid. De cockpits met aluminium profiel zijn extreem stevig en bieden plaats aan de krachtigste sim-racing randapparatuur op de markt. We hebben het over een DD-basis die meer dan 25 nm koppel ontwikkelt, Load Cell cranksets met enorme remdruk, en ook hydraulische. Dit is onmogelijk te bereiken op een buizenchassis, ongeacht de actieradius. Maar om dit zeer hoge niveau van stijfheid te bereiken, zul je aan de bovenkant van het chassisassortiment moeten winkelen.

De nadelen van het aluminium profiel

Allereerst het gewicht. Aluminium profielchassis zijn zwaar vanwege de verschillende onderdelen waaruit de structuur bestaat en vooral vanwege het maatwerk dat nodig is. De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat elk chassis uniek is, zolang de rijder zijn eigen voorkeuren heeft.

Ten tweede de complexiteit van de montage, die een direct gevolg is van het gewicht. Niet alleen kost het tijd (in uren) om een chassis met aluminium profiel in elkaar te zetten, gezien het grote aantal en het gewicht van de onderdelen, maar een extra paar handen is zeker aan te raden.

En ten derde, de prijs. Een cockpit met aluminium profiel begint vaak bij bijna € 1.000, en dat is zonder de accessoires en andere steunen. Voor die prijs krijg je alleen het kale chassis en moet je een paar honderd euro bijbetalen voor de essentiële cockpitaccessoires.

Ik wil hier graag iets toevoegen over stabiliteit. Aluminium profielen zijn er meestal in 3 staafbreedtes: 80, 120 en 160. Hoe groter het profiel, hoe stabieler het is. Hoe groter het profiel, hoe stabieler het is. Met 80 spijlen heb je een beetje speling, met 120 minder en met 160 helemaal geen speling.

En nu, welke moet ik kiezen?

Er zijn twee belangrijke redenen om een chassis te kiezen: de prijs en de mate van onderdompeling die je wilt. Maar er zijn nog andere factoren die je moet overwegen, zoals :

• Het ontwerp. Tubulars zien er een stuk beter uit dan aluminium profielen, omdat ze ons doen denken aan de rolkooi op racewagens. En dat alleen al, vooral als het lakwerk overeenkomt met dat van een bepaald team, kan de balans doen doorslaan.
• Aanpassing. Op dit punt wint het profiel luid en duidelijk. Maar de nieuwste buizenchassis hebben een lange weg afgelegd en bieden een breed scala aan accessoires. Toegegeven, dit is de First Party, dus het is aan de fabrikant, maar ze moeten zich aanpassen aan een markt die constant in beweging is.
• Gemakkelijk te monteren. Hier valt niet over te twisten: buisprofielen zijn veel gemakkelijker te monteren dan aluminium profielen, vooral als je alleen woont of geen hulp hebt.
• Beschikbaarheid. Aangezien buizenchassis heel gemakkelijk in elkaar te zetten zijn en uit minder onderdelen bestaan, zijn er minder logistieke problemen mee en zullen ze dus beter verkrijgbaar zijn dan andere chassis.
• Stevigheid. Als je van plan bent om het ultieme in sim-racing randapparatuur te kopen, d.w.z. de krachtigste achtervorken en hydraulische cranksets, dan zul je de geprofileerde route moeten volgen, omdat tubulars snel hun grenzen zullen laten zien in termen van stabiliteit.